محبت تابع معرفت و شناخت است و هر چه شناخت بيشتر شود، محبت شديدتر خواهد بود.

راه ايجاد و تعميق محبت به حضرت ولي عصر ـ عج الله تعالي و فرجه الشّريف ـ آن است كه انسان به صاحب الزّمان ـ عليه السّلام ـ به عنوان مطلوب كامل خويش معرفت حاصل كند و ابعاد وجودش را بشناسد تا نهايتاً به اين باور برسد كه مصداق اكمل هر خيري در وجود حجت عصر و صاحب الزمان است.

اين شناخت و معرفت دو لايه و يا به تعبيري دو سطح دارد.

معرفت در سطح عام كه همان جنبه ی عقيدتي است، يعني شناخت امام مفترض الطاعة و معرفت خاص كه شناخت امام است، با لحاظ ويژگي ها و توصيفاتي كه در عبارات معصومين و ادعيه و زيارات در خصوص ايشان آمده است.
لذا شناخت امام و حجت هر زماني، همواره مورد تأكيد بوده است.

نظير : من مات و لم يعرف امام زمانه مات ميتة الجاهلية.

مشكل امت اسلام پس از پيامبر صلّي الله عليه و آله و سلّم عدم معرفت به حجت زمان خود بود. امام مجتبي ـ عليه السّلام ـ نيز از همين ناحيه ضربه خورد و حادثة كربلا هم معلول همين امر بود. كما اين كه بسياري از دشواريها و مسائل و مشكلات امروز جامعة ما هم مستقيماً از عدم شناخت ولي زمان نشأت مي گيرد.

مفتاح و گره گشاي دشواري هاي ما در مسير ارتباط با امام زمانمان و بهره مندي بيشتر از وجود ذي جود او، معرفت به او است.